May 27, 2013

Νέο ηλεκτρονικό περιοδικό του σχολείου μας

Το εξώφυλλο του περιοδικού
Δείτε περισσότερα σε σχετική ανάρτηση στο ιστολόγιό μου.
(Εσείς, γονείς της Β' τάξης, χαρείτε μερικές από τις εργασίες των παιδιών σας στα άρθρα με την ετικέτα "β' τάξη".)

May 20, 2013

Για μια χούφτα καπάκια...



      Πριν από μερικούς μήνες, δυο- τρία πιτσιρίκια του Β1 με την παρότρυνση των γονιών τους ξεκίνησαν ένα "παιχνίδι" : Θα μάζευαν καπάκια από μπουκάλια νερού και, όταν θα συμπλήρωναν τον απαραίτητο αριθμό, θα τα αντάλλαζαν με ένα αναπηρικό αμαξίδιο, που θα χάριζαν σε κάποιο παιδάκι με ειδικές ανάγκες. Εξαιρετικά μεγαλεπήβολος στόχος, αν σκεφτείτε ότι θα έπρεπε να συγκεντρώσουν μερικές χιλιάδες καπάκια για να γίνει η ανταλλαγή!
     Παρόλα αυτά τα μικρά δεν πτοήθηκαν. Το σχέδιο τους ήταν απλό. Θα δημιουργούσαν μικρά χειροτεχνήματα, που θα "πουλούσαν" στους συμμαθητές τους με αντίτιμο καπάκια! Όσο πιο πολλά εμπορεύματα έβγαζαν προς πώληση, τόσα περισσότερα καπάκια θα μάζευαν. Έπιασαν λοιπόν δουλειά και άρχισαν να φτιάχνουν ζωγραφιές, κατασκευές με χαρτί, βραχιολάκια φιλίας, μικρά διακοσμητικά αντικείμενα από πέτρα και ξύλο κλπ. Ο πάγκος στήθηκε στην αυλή του σχολείου και το μαγαζάκι ξεκίνησε να δουλεύει...
     Οι "δουλειές" πήγαν εξαιρετικά καλά! Ο πάγκος ξεπουλούσε πολύ γρήγορα και τα παιδιά δεν προλάβαιναν να κατασκευάζουν αντικείμενα. Χρειαζόντουσαν βοήθεια και για αυτό έπρεπε να βάλουν κι άλλους στο παιχνίδι. Έτσι προστέθηκαν κατασκευαστές, προσλήφθηκαν πωλητές, φύλακες, ταμίες κ.α. Τα παιδιά ξόδευαν αρκετό από τον ελεύθερο χρόνο τους για τις κατασκευές, αλλά ήταν χαρούμενα και απολάμβαναν τη διαδικασία.
   Το όλο εγχείρημα είχε πλάκα κι έτσι ολοένα και περισσότεροι ζήταγαν να συμμετέχουν σ΄ αυτό. Σε λίγο όλη η τάξη έδινε το παρόν στον αγώνα για τη συλλογή και λίγο αργότερα και οι μεγαλύτερες τάξεις μπήκαν στο παιχνίδι. Οι πάγκοι ξεπουλούσαν εν ριπή οφθαλμού και οι μικροί πρωτεργάτες κατέστρωναν νέα επιχειρηματικά σχέδια. Για να ανταπεξέλθουν στην αυξημένη ζήτηση έπρεπε να προσελκύσουν κατασκευαστές. Οι κατασκευαστές όμως χρειάζονταν κίνητρο. Σκέφτηκαν λοιπόν να αγοράζουν την κάθε κατασκευή προς ένα καπάκι και να την πουλάνε προς τρία! Κέρδος δύο καπάκια και μοίρασμα της δουλειάς σε ακόμα περισσότερους! 
       Όλα πήγαιναν θαυμάσια και τα καπάκια συνέρρεαν στο σχολείο. Τα παιδιά έψαχναν απεγνωσμένα για καπάκια και όπως ήταν αναμενόμενο κάποια επέλεξαν τον εύκολο δρόμο. Αποφάσισαν να "δανειστούν" τα καπάκια των διπλανών τους. Και τότε ήρθε η πρώτη παρατήρηση:  "Ο σκοπός σας παιδιά είναι ιερός, αλλά αν ξανακλέψετε οι πάγκοι δεν θα ξαναλειτουργήσουν". Την επόμενη μέρα κλάπηκαν δυο- τρία καπάκια και χύθηκαν τα νερά στην τάξη. Οι πάγκοι απαγορεύτηκαν οριστικά και τους ανακοινώθηκε ότι όποιος ήθελε μπορούσε να ρίχνει καπάκια στην κούτα που στήθηκε δίπλα στο γραφείο των δασκάλων.
      Ενάμιση μήνα μετά κάποια παιδιά μαζεύουν ακόμη καπάκια. Στο σχολείο όμως δεν τα πάνε. Προτιμούν να τα φυλάνε στο σπίτι τους. Για να αντιμετωπιστεί η "παραβατική" συμπεριφορά μιας ελάχιστης μειοψηφίας ακυρώθηκε η συλλογική δράση ολόκληρου του σχολείου.
       Ας δούμε τι κατάφεραν τα παιδιά ως τη στιγμή της απαγόρευσης:
1.     Ανάπτυξαν μια αξιοζήλευτη εθελοντική δράση και κατάφεραν να την οργανώσουν σε μεγάλη κλίμακα.
2.     Ασχολήθηκαν με ένα «δύσκολο» θέμα (αναπηρία) και έδωσαν μαθήματα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης.
3.     Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η αναπηρία είναι μια από τις πρώτες αιτίες αποκλεισμού και κοινωνικού ρατσισμού. Τα παιδιά απέδειξαν πως μπορούν να κάνουν το βήμα μπροστά και να εργαστούν για ίσες ευκαιρίες.
4.     Αξιοποίησαν δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο τους, μακριά απ’ το «χαζοκούτι».
5.     Δούλεψαν συλλογικά για τον κοινό σκοπό. Η συλλογική δράση θα έπρεπε να αποτελεί ζητούμενο για ένα σχολείο. Στο σχολείο τους όμως αυτό δεν ίσχυσε.
6.     Σε ένα προσχέδιο της πραγματικής ζωής τα μικρά ανάλυσαν τις παραμέτρους, έκαναν σχεδιασμό, οργάνωσαν τη δράση και με επιχειρηματικό ταλέντο προώθησαν το «προϊόν» τους.
7.     Διασκέδασαν από την αρχή ως το (άδοξο) τέλος του εγχειρήματός τους. Απόλαυσαν τη δημιουργία, χάρηκαν με το παιχνίδι των ρόλων, ενθουσιάστηκαν με την επιτυχία του εγχειρήματος. Αναψοκοκκινισμένα επέστεφαν στο σπίτι για να περιγράψουν πως πήγαν οι «δουλειές».
     
        Στο σχολείο δεν απαγορεύτηκε η εθελοντική δράση. Η κούτα για τα καπάκια είναι ακόμα εκεί, δίπλα στο γραφείο των δασκάλων. Καταργήθηκε  όμως ουσιαστικά η εθελοντική δράση γιατί αφαιρέθηκε το κίνητρο (ότι αποκόμιζαν σαν ψυχικό όφελος τα παιδιά από τη λειτουργία των πάγκων). Δεν έγινε κατανοητό αυτό που δεν καταλαβαίνουν πολλοί αρμόδιοι φορέων στην Ελλάδα (και γι’ αυτό τα ποσοστά εθελοντισμού στη χώρα μας είναι πολύ χαμηλότερα από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και τις Η.Π.Α, τον Καναδά και την Αυστραλία). Ο εθελοντισμός για να υπάρξει θα πρέπει να αποφέρει όφελος και στον εθελοντή. Παραθέτω τον ορισμό του εθελοντισμού από την  Volunteering Australia: «Ο εθελοντισμός είναι μια δραστηριότητα που πραγματοποιείται μέσω μη κερδοσκοπικών οργανώσεων ή προγραμμάτων και αναλαμβάνεται προς όφελος της κοινότητας και του εθελοντή,  με την ελεύθερη βούληση του ίδιου του εθελοντή και χωρίς καταναγκασμό, χωρίς οικονομική αμοιβή και μόνο σε θέσεις που προορίζονται για εθελοντές».

 Η κούτα για τα καπάκια τον τελευταίο μήνα παραμένει σχεδόν άδεια. Την βλέπει κανείς;